De reportage van PANO vorige week legt niet alleen de verstrengeling van politiek en projectontwikkeling in Knokke-Heist bloot, maar toont ook hoe het beleid van de voorbije decennia de inwoners van onze gemeente in de kou laat staan.

"Dat is door al dat rijk volk dat hier appartementen wil zetten, en de gewone man moet boeten," verklaart een bejaarde eigenares, terwijl ze de schade aan haar huis toont, veroorzaakt door de bouwput voor het prestigeproject HOOST in Heist. 

Hiermee verwoordt ze treffend wat GROEN al jaren onder de aandacht brengt: het huidige woonbeleid behartigt de belangen van Jan Modaal niet.
Nu de VISTA hoogbouwnota (voorlopig?) van tafel is, vormt betaalbaar wonen meer dan ooit een strijdpunt voor de volgende verkiezingen. 

In ‘Woononbetaalbaarheid. Over problemen, randfenomenen en oplossingen’ schetst burgerlijk ingenieur-architect Filip Canfyn de gevolgen van onbetaalbare huisvesting. Zijn bevindingen stroken met de problematiek die zich in Knokke-Heist steeds scherper aftekent.

Nemen we het voorbeeld van A.Z. Zeno. De spoeddienst kampt met personeelsproblemen, maar dit kan slechts ten dele verklaard worden door het algemeen tekort aan verpleegkundigen. Potentiële kandidaten zijn namelijk niet in staat om een betaalbare woning te vinden. Zelfs in Rams- en Westkapelle , Dudzele en Oostkerke zijn huizen en appartementen onbetaalbaar geworden voor mensen met een bescheiden inkomen, zoals koeriers, horeca- en winkelpersoneel, enz.

Volgens Filip Canfyn kan het woonprobleem voor de laagste inkomens opgelost worden met een verdubbeling van de sociale woningen. Maar de inkomensgroep daar net boven komt daarvoor niet in aanmerking. Het gaat hier vaak om éénoudergezinnen en éénpersoonsgezinnen, mensen die werken maar geen beroep kunnen doen op woonsubsidies. Ze zijn hierdoor aangewezen op de private huurmarkt die amper één vijfde van het totale aanbod beslaat. Doordat meer en meer personen privaat moeten huren, ontstaat er ook in dit segment schaarste waardoor de prijzen snel stijgen. Kortom, er ontstaat een vicieuze cirkel waardoor huurders teveel moeten betalen voor woningen van een vaak bedenkelijke kwaliteit.

De impact van de woonproblematiek op onze samenleving wordt sterk onderschat. Onze bevolking vergrijst doordat jonge gezinnen wegtrekken. Vacatures worden niet ingevuld, wat een invloed heeft op onze economie.
Het is dus hoogtijd om het roer om te gooien en een evenwicht te zoeken tussen de woonbehoefte van de doorsnee inwoner en de woonmarkt. Om deze omslag te maken is investering in sociale woningen voor de laagste inkomens een eerste stap naar kwalitatief betaalbaar wonen voor al onze inwoners.