We konden er de voorbije dagen niet omheen: de boeren kwamen massaal de straat op om hun ongenoegen te uiten over het huidige landbouwbeleid. 

De Europese landbouwsubsidies nemen een grote hap uit het Europese budget en bijgevolg moeten landbouwers aan heel wat normen voldoen om er recht op te hebben.

Hun grieven zijn zeer divers: van protest tegen de invoer van goedkoop graan en kippen uit Oekraïne tot verzet tegen de verplichte afbouw van de veestapel. De rendabiliteit en de bestaanszekerheid van hun bedrijven baart vooral jonge boeren zorgen. Elk jaar geven meer dan duizend landbouwers er de brui aan.

Volgens het agentschap voor Landbouw en Visserij gaat het gemiddeld nochtans goed met de landbouw in Vlaanderen: de omzet per bedrijf stijgt en in verhouding zijn wij minder afhankelijk van Europese landbouwsubsidies. Er is wel een daling van het aantal bedrijven maar er is een tendens naar schaalvergroting. Doordat de landbouwsubsidies die een bedrijf krijgt afhankelijk zijn van het aantal hectaren en de opbrengst, zijn het vooral de kleinere bedrijven die in moeilijkheden komen en er mee stoppen. Een bijkomend probleem is dat bijna de helft van de landbouwbedrijven opgebouwd is rond veeteelt. De (glas)tuinbouw doet het beduidend beter dan de veeteelt en de melkveesector. 

De problemen in de landbouwsector zijn het resultaat van een kortzichtig beleid dat al decennia gevoerd wordt: het stimuleren van het agro-industriële model dat eenzijdig gericht is op grootschalige bedrijven en massaproductie voor de export.

Het kan ook anders. Daarvan getuigt het groeiend aantal bio boerderijen die rechtstreeks aan de consument verkopen.
Groen steunt een versnelde transitie naar een lokale, ecologische en diervriendelijke landbouwsector met Europese en Vlaamse subsidies. Startende landbouwers moeten meer ondersteuning krijgen en we zetten in op bio- en agro-ecologische landbouw, plantaardige productie en regionale afzetcoöperaties. 

Boeren zijn door hun landbeheer onze bondgenoten in het herstel van natuurelementen, schone rivieren en vruchtbare bodems. Ze vormen een deel van de oplossing in de strijd tegen de klimaatopwarming.

Daarnaast hebben we hen letterlijk broodnodig. De oorlog in Oekraïne heeft ons met de neus op de feiten gedrukt: we moeten onafhankelijker worden van import voor onze voedselvoorziening. Tegelijk moeten we maatregelen treffen zodat boeren een eerlijke prijs krijgen voor hun producten. 70% van de aangeboden voeding in de supermarkten is ultra bewerkt wat de prijzen de hoogte in drijft. Wat wij dan betalen zijn niet de kosten van de basisgrondstoffen door de landbouw geleverd. We moeten een halt toeroepen aan de druk van de voedingsindustrie en de supermarkten op het inkomen van de producenten. Dit betekent dat er ook bij de consumenten een mentaliteitswijziging nodig is.

Willen we onze lokale boeren steunen en zijn we bereid om een correcte prijs te betalen voor gezond en lokaal geproduceerd voedsel?